Direct na de geboorte van onze jongste, 14 jaren geleden) hadden we al oogcontact en was hij erg alert. Tijdens de voeding keek hij mij ook gericht aan met een lach. Wat voelde dat als bijzonder. Volgens de omgeving kon dat niet, want de eerste lachjes komen pas veel later en het was dus een spiertje dat toevallig zo samentrok. Toch voelde het echt als echt en ook de blik was volgens ons echt wel op ons gericht. We hadden toch echt wel contact met hem. Bij onze oudste (15 mnd ouder) was het ook zo gegaan toch?!
Als ouders begin je dan erg te twijfelen. Klopt het wel, zien we het wel goed? Als je kijkt in het boekje m.b.t. de ontwikkeling staat ook dat het pas later is. We konden het ook niet vergelijken met andere kinderen binnen de familie en de vriendengroep en volgens de omgeving klopte het niet. Op het consultatiebureau gaven ze ook aan dat dat wel erg vroeg was.
Wij zijn niet de enige ouders die dit hebben meegemaakt. Veel ouders zien signalen en die worden door de omgeving weggewuifd. Vaak hebben ze ook geen kinderen waar ze het mee kunnen vergelijken. Ze worden onzeker en nemen alle andere signalen die ze zien voor lief. Het zal wel normaal zijn. Alle kinderen kennen de letters toch al als ze naar school gaan? Alle kinderen kunnen dan toch al puzzels maken van 100 stukjes?
Daarnaast hoor ik vaak van ouders dat ze graag willen dat hun verhaal en de signalen bekend worden bij de kinderopvang. Hoe mooi zou het zijn als andere kinderen sneller herkend worden. Dat de kinderopvang de signalen herkent. “Kun jij daar niet wat mee, Anja?” Zo worden alle kinderen gezien en kunnen ze zich op hun eigen niveau ontwikkelen en uitdagen.
Daar kunnen we zeker wat mee en daar gaan we dus ook wat mee doen. De training Ontwikkelingsvoorsprong binnen de kinderopvang is geboren. Tijdens deze training staan we veel stil bij de signalen, maar ook bij de verhalen van ouders. Dit doen we m.b.v. foto’s en filmpjes. Dus vanuit de praktijk, zodat je er de volgende dag mee aan de slag kunt.
